Beste parochianen, beste lezers,
Nu de advent er weer aankomt, in een donkere wereld verscheurd door oorlogen en rampen, te midden van politiek en regeringsformatie, wilde ik u graag een bezinnende gedachte meegeven voor deze bezinningstijd vóór kerstmis.
In alle tijden ligt voor de geloofsgemeenschap halfslachtigheid op de loer. Er dreigt voor gelovigen het gevaar van zich aan te passen aan wat “men” zegt en wat “men” doet. Dan zijn we als christenen niet meer herkenbaar, er is niets aan ons te merken, we praten en doen als iedereen.
Diep in ons hart leeft het verlangen naar een geweten van elastiek, naar een christelijke praktijk die met alles is te combineren. Dat is christendom op zijn smalst. Dan is de vraag in feite: met hoe weinig kunnen we doen in dienst aan God, hoe vallen we zo min mogelijk uit de toon. Belijders worden minimumlijders!
Als de Heer aan Israël, zijn volk, zegt wat het betekent om als zijn volk te leven, komt dit merkwaardige gebod naar voren: “Een kleed uit tweeërlei stof vervaardigd, zult gij niet dragen! (Lev.19:19). Dat zegt ons op het eerste gezicht heel weinig. Wij zijn gewend om kleding te dragen uit stof die is samengesteld uit zoveel % dit en zoveel % dat. Maar als je dieper gaat, wat wil dat dan zeggen?Hoe kun je de kwaliteit vaststellen van zo’n stof. Het kan er wel duur uitzien, maar lijkt het niet meer dan het is? Schone schijn die bedriegt? Onze zichtbare verschijning, als katholieken te midden van de mensen, ons doen en laten in het dagelijkse leven, is het kleed dat wij dragen. Is het uit tweeërlei stof vervaardigd, een beetje geloof, een beetje (veel) eigenbelang, een beetje voor het Koninkrijk Gods en een beetje voor mezelf....
Voor we het weten zijn we mensen geworden die listig alles weten in te weven in het kleed van ons christelijk leven. Mensen die het Woord eigenlijk als stoplap gebruiken, die precies weten te zeggen waar het allemaal “niet in zit”, die altijd maar roepen: “Wat steekt daar nu eigenlijk voor kwaad in“? Of: “moet kunnen”. Die net zolang nuanceren, dat er nooit daden hoeven uit te komen.
Tegen onwaarachtigheid en de tweeslachtigheid klinkt die stem die ons telkens weer stoort: “Geheel aan Hem gewijd. Met een kleed uit één stof geweven. Mensen uit één stuk”. In die zin wens ik u een bezinnende en zinvolle adventstijd toe.
Pastoor-deken J H W Spee
Op kerk
Op type nieuws